هدف از این پژوهش مقایسه مدت زمان و تکرار لازم برای اکتساب تکلیف حرکتی متوالی زمان بندی شده (TMST) ساده و پیچیده بین شرایط تمرینی مختلف و تعیین مناسب ترین شیوه های تمرینی برای اکتساب مهارت حرکتی ظریف با توجه به ویژگی های فردی بود. در ابتدا 114 دانشجو با دامنه سنی 25-19 بر اساس آزمون های هوش ریون، انگیزه پیشرفت، زمان سنجش واکنش و مهارت حرکتی ظریف پردو بر اساس چارک های اول، دوم و سوم به 4 گروه Q1، Q2، Q3، Q4 تقسیم شدند و به طور تصادفی در یکی از دو گروه TMST ساده و پیچیده و نیز در یکی از شرایط تمرینی حاصل از تعامل سازماندهی تمرین (تصادفی، مسدود، ثابت) و توزیع پذیری تمرینی (انبوه، فاصله دار) قرار گرفتند. آزمودنی ها در 6 روز تحت شرایط تمرینی خاص خود به تمرین TMST ساده یا پیچیده پرداختند، تا اینکه در یک بلاک تمرینی به حد نصاب اکتساب (75%³دقت، 25%£زمان بندی و 15%£پایداری) برسند. تعداد تکرارها و زمان طی شده (زمان هایی که فرد در حال تمرین تکلیف نیست) تا قبل از این بلاک مورد نظر، به عنوان حداقل زمان و تکرار لازم برای اکتساب TMST در نظر گرفته شد. داده های تحقیق با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس دو عاملی،t مستقل و خی-2 در سطح احتمال  a=0.1تجزیه و تحلیل گردید. نتایج تحقیق نشان داد که افراد با ویژگی های متفاوت، تکلیف حرکتی متوالی زمانبندی شده ساده را در شرایط تمرینی مسدود و انبوه (به جزء گروه Q4) به طور متوسط در 30 تکرار و 1347 دقیقه و تکلیف حرکتی متوالی زمانبندی شده پیچیده را در شرایط تمرینی تصادفی و فاصله دار (به جزء گروه Q4) به طور متوسط در 25 تکرار و 1228 دقیقه اکتساب نمودند. همچنین یافته های تحقیق نشان داد که اصول حاکم بر برنامه ریزی تمرینی هم تحت تاثیر سطح دشواری و پیچیدگی تکلیف و هم متاثر از ویژگی های فردی است. درنهایت به نظر می رسد به تحقیقات بیشتری در مورد اثر تعاملی محیط، فرد و تکلیف بر اکتساب مهارت های حرکتی نیاز است.

مقدمه: فعالیت بدنی به عنوان یک عامل کاهش علایم دیسمنوره ذکر شده است. هدف از تحقیق حاضر، تعیین اثر 6 هفته تمرین انعطاف پذیری بر علایم دیسمنوره بود.روش ها: تعداد 34 دانشجوی دانشگاه اصفهان که از دیسمنوره اولیه رنج می بردند (سن: 54.1 ± 47.20 سال، وزن: 22.8 ± 54 کیلوگرم، قد: 34.5 ± 161 سانتی متر و شاخص توده بدنی (BMI): 76.2 ± 72.20 کیلوگرم بر متر مربع) به دو گروه تجربی (n=20) و شاهد (n=14) تقسیم شدند. گروه تجربی در یک برنامه تمرینی انعطاف پذیری شش هفته ای شامل کشش عضلات شکم، کمر، همسترینگ و نزدیک کننده های ران شرکت کردند. آن ها 10 حرکت را به صورت هر حرکت با 3 تکرار و هر تکرار به مدت 10 ثانیه، طی 4 روز در هفته انجام دادند. هر هفته یک ثانیه به زمان اجرای حرکات افزوده شد. قبل و بعد از 6 هفته تمرینات انعطاف پذیری، آزمودنی ها پرسش نامه اختلالات قاعدگی را پر کردند. شدت درد نیز به وسیله مقیاس V.A.S (Visual Analogue Scale) اندازه گیری شد. از آمار توصیفی و استنباطی نظیر آزمون هایMann–Whitney U ، Wilcoxon، t همبسته و t مستقل برای آنالیز داده ها استفاده شد.یافته ها: افزایش معنی داری در اندازه های انعطاف پذیری عضلات (کمر، همسترینگ و نزدیک کننده های ران) و همچنین کاهش معنی داری در میانگین علایم روانی (از 42.7 ± 20.14 به 0.3 ± 35.5)، علایم جسمانی (از 93.5 ± 90.15 به 0.6 ± 75.8) و میانگین درد (از 69.2 ± 37.6 به 39.2 ± 79.3) در گروه تجربی بعد از 6 هفته تمرینات انعطاف پذیری مشاهده شد (P<0.001) .در گروه شاهد تغییر معنی داری در این شاخص ها دیده نشد.نتیجه گیری: یافته ها دلالت بر این دارد که به دنبال 6 هفته تمرینات انعطاف پذیری منتخب، علایم دیسمنوره کاهش می یابد.

شناسایی پراکنش مکانی ویژگی های خاک در برنامه ریزی و مدیریت مناسب خاک و به منظور بهره برداری مناسب از آن اهمیت زیادی دارد. این مهم به وسیله روشهای زمین آماری، شامل تخمین گرهای آماری غیرپارامتری و یا پارامتری صورت می گیرد. این تحقیق با هدف بررسی توزیع مکانی شاخص فرسایش پذیری خاک در منطقه ای به مساحت 36690 هکتار در بخش جنوبی دشت ارومیه و در استان آذربایجان غربی به انجام رسیده است. برای دستیابی به این هدف، داده های مربوط به تعداد 28 پروفیل و نمونه خاک مورد بررسی قرار گرفت. فاصله پروفیل ها بین 1300 تا 4700 متر متغیر بوده است. برای برآورد شاخص مذکور در نقاط نمونه برداری نشده، از روش های کریگینک، میانگین متحرک وزنی و کوکریگینک در محیط GIS استفاده شده است. در انتخاب روش مناسب میان یابی، روش Cross Validation و دو پارامتر آماری MAE و MBE به کار گرفته شده است. پس از انتخاب روش مناسب میان یابی برای برآورد شاخص فرسایش پذیری خاک، نقشه پراکنش مکانی پارامتر مورد بررسی تهیه شده است. بر اساس تعداد و حدود تغییرات داده ها، از «قانون استورجس» برای تعریف تعداد و فاصله کلاسها در تهیه و طبقه بندی نقشه مربوطه استفاده شده است. نتایج بدست آمده نشان داد که روش کریگینگ با ضریب همبستگی حداقل 0.826 و درصد خطای 3.98 برای برآورد مقادیر در نقاط فاقد داده از دقت خوبی برخوردار است. بر اساس نتایج بدست آمده نقشه پراکنش مکانی فرسایش پذیری خاک تهیه شده است.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

هدف پژوهش حاضر، انطباق پذیری، تعیین روایی و پایایی نسخه ی فارسی پرسش نامة خودارائه گری در تمرین در جامعة ورزشکاران بود. تعداد 381 ورزشکار با سطوح مختلف مهارتی انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری استفاده شده در پژوهش حاضر، پرسش نامة 14 سؤالی خودارائه گری در تمرین (کونری و همکاران، 2000) بود. نتایج تحلیل عاملی تأییدی، ضرایب آلفای کرونباخ و همبستگی درون طبقه ای نشان داد که پرسش نامة خودارائه گری در تمرین، از ساختار دوعاملی و 14 سؤالی پرسش نامه ی اصلی حمایت کرده است و روایی عاملی و پایایی آن را تأیید کرده است؛ بنابراین، نسخه ی فارسی پرسش نامة خودارائه گری در تمرین دارای روایی و پایایی قابل قبولی در ورزشکاران ایرانی با سطوح مختلف مهارتی است و مربیان، ورزشکاران و پژوهشگران می توانند از این پرسش نامه استفاده کنند.

اهداف: تغییرات توده عضله اسکلتی یکی از مشکلات اجتناب ناپذیر سالمندی است و فرایندی چندبعدی محسوب می شود که با کاهش بارز عملکرد عصبی عضلانی و جسمانی و ناتوانی افراد سالمند نسبت به افراد جوان همراه است. هدف مطالعه حاضر، تمرین پذیری عضلات تثبیت کننده کمری زنان سالمند در مقایسه با زنان جوان به دنبال تمرین مقاومتی و مصرف پروتئین سویا است.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت نیمه تجربی انجام شد. جامعه آماری شامل 27 زن سالمند (69.3±60.16 سال) و 10 زن جوان (30.08±4.1 سال) بود. افراد سالمند به طور تصادفی به گروه تمرین های پایدارکننده کمر با شیرسویا، گروه تمرین های پایدارکننده کمر و گروه کنترل (9 فرد در هر گروه) تقسیم شدند و به مدت 10 هفته و هر هفته 3 جلسه، در مداخله ورزشی و تغذیه ای شرکت کردند. شرکت کنندگان شیرسویا را در سه وعده با فعالیت ورزشی و بدون فعالیت نوشیدند. مشخصات اولتراسونیک عضله مولتیفیدوس، میزان توانمندی (ODI)، عملکرد کمر (BPS) و وضعیت تغذیه زنان سالمند در دو مرحله قبل و بعد اندازه گیری و با تحلیل واریانس دوطرفه تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: سطح مقطع عضله مولتیفیدوس زنان سالمند (3.49±0.908 سانتی مترمربع) پیش از مداخله تفاوت معناداری با زنان جوان (7.1±42.52 سانتی مترمربع) داشت. در پایان مداخله در هر دو گروه تمرین های ثبات مرکزی با شیرسویا و تمرین های ثبات مرکزی نسبت به زنان جوان (به ترتیب 5.28±1.18 و 5.41±0.44 سانتی مترمربع) بهبود معناداری دیده شد (P<0.05)، اما این اختلاف حذف نشد. میزان توانمندی عملکرد کمر در دو گروه تمرین های ثبات مرکزی با شیرسویا و تمرین های ثبات مرکزی نسبت به گروه کنترل (به ترتیب -11.72±2.8 و -10.2±3.3 امتیاز) بهبود معناداری یافت(P<0.05) .نتیجه گیری: انجام ده هفته مداخله تمرین های پایدارکننده کمر و مصرف شیرسویا باعث افزایش مشخصات اولتراسونیک عضله مولتیفیدوس کمری زنان سالمند می شود و اختلاف سنی ایجادشده در سطح مقطع عضلانی را کاهش می دهد. از طرفی بهبود وضعیت عضله مولتیفیدوس نه تنها با بهبود توانمندی و عملکرد کمر همراه است، بلکه موجب بهبود استقلال فردی و مشارکت اجتماعی زنان سالمند نیز می شود.

 لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.